قاصدک آمده بود

و چه سرگردان بود

گفتم او را:چه خبر آوردی؟

هیچ نگفت!

هر روز هنگام غروب,وقتی به آسمان نگاه می کنم,با خودم می اندیشم که از پس هر رفتنی باید به آغازی اندیشید...

برای تو که روزی آسمان دلت ابری می شود.

هر وقت دلتنگ شدی,به دفترچه خاطراتم سری بزن.هنوز هم در روزهای آفتابی,دفتری خیس از کلمات دارم.

هروقت دلتنگ شدی,خدارا صدا بزن.هنوز هم فرشته ها دوستت دارند و طرح لبخندت را روی ابرها نقاشی می کنند.

هروقت دلتنگ شدی,با یک شاخه گل سرخ به دیدارم بیا.

هنوز هم کوچه بن بست ما منتظر است تا صدای قدم هایت را به گوش پنجره اتاقم برساند.

وقتی در ایوان دلتنگی هایت می نشینی,وقتی که پشت پنجره بارانی,بی هوا شاعر می شوی,کسی هست که می شود به او پناه برد.

کسی هست که در شب می توان دلتنگی هارا با او قسمت کرد.

نگاهت را از سنگفرش های خیس و سرد کوچه های باران زده جدا کن.تا چه وقت می خواهی در کوره هایی که برای خودت آفریدی قدم برداری؟

می توان از تاریکی ها گذشت.می توان خودرا در کوچه های سبز باور, دوباره یافت.

یک نور هست,شب دلتنگی هایت را با او قسمت کن.تنها با او...